DE KRACHT EN KUNST VAN HET VIEREN
Er moet in 2016 op het werk veel meer worden gevierd. Lang leve al die zaken die wél goed gaan. Laten we daar eens vaker bij stil staan. Het levert positieve energie op en maakt je tot een (nog) leukere en betere collega. En maak je vooral geen zorgen over ‘die andere kant’ want alle kritiek, aandacht-, verbeter- en ontwikkelpunten komen echt nog wel aan bod. Maar ondertussen moet veel vaker de vlag uit.
Het is inmiddels al aardig wat jaren geleden dat Roy Meijer en ik collega persvoorlichters waren aan de Universiteit Utrecht. Wie er ooit mee begonnen is, weet ik niet meer maar opeens was ons ‘viermoment’ daar. Na een geslaagde actie (succesvol pluggen bij de media, de oplevering van een nieuwswaardig persbericht na een zware bevalling, een vraag van een topwetenschapper om communicatieve raad en daad) stelden we elkaar slechts één hele korte vraag: ‘vieren?’. Het antwoord daarop was in 99 procent van de gevallen ‘ja’ en de actie die erop volgde ook heel lang dezelfde: we togen naar buiten voor een sigaret en een korte evaluatie. Dat was in de tijd dat roken nog heel normaal was en lang niet zo ongezond als nu… En na 5 minuten van wederzijdse complimentjes, borstklopperij en tevreden gezoem over elkaar en onszelf gingen we weer aan het werk. Op zoek naar het volgende succes- en viermoment.
Misschien een wat merkwaardig ritueel voor een buitenstaander maar wij voeren er wel bij. Het bewust ervaren en delen van successen en geslaagde acties werkte erg aanstekelijk en zorgde bij ons voor veel positivisme, goede zin en nieuwe ideeën maar ook voor een gezonde dosis relativeringsvermogen als zaken niet lukten. Feedback, werkoverleg en vlagvertoon, samengebald in ons persoonlijke buddy project van 5 minuten. Het was onze manier om elkaar scherp en op de hoogte te houden en verder te brengen. Leerzame en mooie tijden. En wanneer ik Roy nu live of online spreek, komt die ene vraag nog altijd aan de orde. Roken doen we al lang niet meer maar redenen om te vieren, vinden we altijd.
Het vieren is sowieso altijd gebleven in mijn werkend leven. Als zzp-er vier ik regelmatig alleen en in stilte (pfff wat een heftige en droevige zin als ik dit teruglees en zo is deze niet bedoeld) maar ook als ik samenwerk, zoek en vind ik de viermomenten. Bijvoorbeeld bij een geslaagd interview, een mooi artikel, een pasklaar advies en vooral tijdens energievolle trainingen. Want de kunst en de kracht van het vieren heeft voor mij vooral te maken met het herkennen, erkennen en benoemen van de kwaliteiten van anderen en die van jezelf; bescheidenheid is lang niet altijd een goede eigenschap. Vieren is daarmee ook een ode aan het geven en het krijgen van vertrouwen.
Alle reden dus om vaker de vlag uit te hangen en jezelf en je collega’s regelmatig te trakteren op een virtuele veer. Maar hou het wel zo lang mogelijk klein, persoonlijk en echt. Want voor je het weet zitten er viervragen in de sollicitatieprocedure, hebben we een vierparagraaf in alle 360 graden feedback en is er elke derde dinsdag van de maand van half 3 tot half 4 een viersessie met de hele afdeling in zaal 215. Opkomst verplicht. Laten we elkaar dat vooral niet aandoen. Lang leve 2016.
Johan Vlasblom
Het is inmiddels al aardig wat jaren geleden dat Roy Meijer en ik collega persvoorlichters waren aan de Universiteit Utrecht. Wie er ooit mee begonnen is, weet ik niet meer maar opeens was ons ‘viermoment’ daar. Na een geslaagde actie (succesvol pluggen bij de media, de oplevering van een nieuwswaardig persbericht na een zware bevalling, een vraag van een topwetenschapper om communicatieve raad en daad) stelden we elkaar slechts één hele korte vraag: ‘vieren?’. Het antwoord daarop was in 99 procent van de gevallen ‘ja’ en de actie die erop volgde ook heel lang dezelfde: we togen naar buiten voor een sigaret en een korte evaluatie. Dat was in de tijd dat roken nog heel normaal was en lang niet zo ongezond als nu… En na 5 minuten van wederzijdse complimentjes, borstklopperij en tevreden gezoem over elkaar en onszelf gingen we weer aan het werk. Op zoek naar het volgende succes- en viermoment.
Misschien een wat merkwaardig ritueel voor een buitenstaander maar wij voeren er wel bij. Het bewust ervaren en delen van successen en geslaagde acties werkte erg aanstekelijk en zorgde bij ons voor veel positivisme, goede zin en nieuwe ideeën maar ook voor een gezonde dosis relativeringsvermogen als zaken niet lukten. Feedback, werkoverleg en vlagvertoon, samengebald in ons persoonlijke buddy project van 5 minuten. Het was onze manier om elkaar scherp en op de hoogte te houden en verder te brengen. Leerzame en mooie tijden. En wanneer ik Roy nu live of online spreek, komt die ene vraag nog altijd aan de orde. Roken doen we al lang niet meer maar redenen om te vieren, vinden we altijd.
Het vieren is sowieso altijd gebleven in mijn werkend leven. Als zzp-er vier ik regelmatig alleen en in stilte (pfff wat een heftige en droevige zin als ik dit teruglees en zo is deze niet bedoeld) maar ook als ik samenwerk, zoek en vind ik de viermomenten. Bijvoorbeeld bij een geslaagd interview, een mooi artikel, een pasklaar advies en vooral tijdens energievolle trainingen. Want de kunst en de kracht van het vieren heeft voor mij vooral te maken met het herkennen, erkennen en benoemen van de kwaliteiten van anderen en die van jezelf; bescheidenheid is lang niet altijd een goede eigenschap. Vieren is daarmee ook een ode aan het geven en het krijgen van vertrouwen.
Alle reden dus om vaker de vlag uit te hangen en jezelf en je collega’s regelmatig te trakteren op een virtuele veer. Maar hou het wel zo lang mogelijk klein, persoonlijk en echt. Want voor je het weet zitten er viervragen in de sollicitatieprocedure, hebben we een vierparagraaf in alle 360 graden feedback en is er elke derde dinsdag van de maand van half 3 tot half 4 een viersessie met de hele afdeling in zaal 215. Opkomst verplicht. Laten we elkaar dat vooral niet aandoen. Lang leve 2016.
Johan Vlasblom